سلام،من یه دانشجویه خوابگاهی ام که حدود یک سال از زندگی سختی که در خوابگاه داشتم میگذزه و تمام امید وآرزوم اینه که روز پایان تمام درد و رنجایی که کشیدم برسه

درد و رنجایی که از بچگی یا بهتر بگم از بدو تولد  تا حالا که 20 سال و چند روزم هست با هم هستیم.زندگی تلخ و سختی که خودم هیچ نقشی در اون نداشتم

خیلی خلاصه بگم فقط زنده بودم بدون هیچ نوازش پدرانه و بدون هیچ همدم و کسی که دردام رو بش بگم

امیدوارم بتونیم دوستایه خوبی واسه هم باشیم